Ҳамдиёрони азиз!
Мегӯянд: “Сарнавишти ҳар қавму миллати соҳибтамаддун ба азму иродаи матин, қалби бузурги пурмеҳр, ҳиммати ҷавонмардӣ, ҳисси ватандӯстиву ваҳдатгароӣ, мардумсолориву фарҳангпарварӣ, бедориву солимандешӣ, дарки дурусти воқеият, маҳорати таҳлили ҳаводиси рӯзгор, роҳандозии барномаҳои созанда ва нигоҳи неки фарзонафарзандаш ба фардоҳои дурахшон пайванди ногусастанӣ дорад, ки таҷрибаи солҳои навадуми асри гузаштаи халқи тоҷик мисоли равшани ин гуфтаҳост.
Маҳз таҷаллии ҳамин хусусиятҳои ҷавонмардонаи фарзанди фарзонаи миллат, родмарди арсаи сиёсат, меросбари фарҳанги пурифтихору деринбунёди давлатдории ориёӣ, Пешвои асри ХХI, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикиситон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон буд, ки ҷумҳурии тозаистиқлоли Тоҷикистон аз вартаи нестшавӣ эмин монд”.
Дар зери ҳамин гуфтаҳо ман имрӯз кулли мардуми сарбаланд ва пиру барнои диёрро дар таҷлили ҷашни 30 – солагии Истиқлоли давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистонба 27-умин солгарди Рӯзи Конститусияи Ҷумҳурии Тоҷикистон табрику таҳният мегӯям.
Зикр кардан бамаврид аст, ки тӯли бисту ҳафт сол мешавад, ки мардуми шарафманди диёр Рӯзи Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистонро, ки Китоби сарнавиштсоз, Бахтномаи миллат ном гирифтааст, бо фараҳмандӣ ва бо рӯҳияи болида ҳамчун дастоварди бузурги сиёсиву фарҳангӣ истиқбол мегиранд.
Констутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон бо эътирофу сабти соҳибихтиёрии мардуми Тоҷикистон шурӯъ шудааст. Дар муқаддимаи Конститутсия омадааст: “Мо, халқи Тоҷикистон, қисми ҷудонашавандаи ҷомеаи ҷаҳон буда, худро дар назди наслҳои гузашта, ҳозира ва оянда масъул ва вазифадор дониста, таъмини соҳибихтиёрии давлати худ ва рушди камоли онро дарк намуда, озодц ва ҳуқуқи шахсро муқаддас шумурда, баробарҳуқуқӣ ва дӯстии тамоми миллати халқиятҳоро эътироф карда, бунёди ҷомеаи адолатпарварро вазифаи худ қарор дода, ҳамин Конститутсияро қабул ва эълон менамоем”, мувофиқи ин ҳидояти Конститутсия халқи Тоҷикистон бо назардошти воқеияти таърихӣ сарнавишти худро муайян кард ва давлатдории худро тақвият бахшид.
Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон аввалин маротиба мафҳуми таркибии халқро муайян кард ва ҳамчун ҳуҷҷати раҳнамои як давлати комилҳуқуқӣ аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ эътироф шуд.
Бо шарофати Иҷлосияи ХVI Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон барои омодасозӣ ва қабули Конститутсия давраи нав ба амал омад.
Дар натиҷа 6-уми ноябри соли 1994 ин Конститутсия ба тариқи раъйпурсии умумихалқӣ аз ҷониби аксарияти кулли мардум пазируфта шуд ва ин рӯзи таърихӣ дар Тоҷикистон рӯзи Конститутсия муқаррар гардид.
Дар воқеъ интихоб — интихоби дуруст ва қабули қонуни асосии кишвар яке аз дастовардҳои муҳим ва бузурги миллати соҳибтамаддуни мо ба ҳисоб меравад.
Конститутсия тавонист ифодагари манфиатҳои халқи тоҷик бошад, омоли меҳнаткашонро инъикос намояд, тоҷиконро дар арсаи олам муррифӣ бисозад.
Конститутсия барои сулҳу салоҳ ва ваҳдати комил расидани тоҷикон нақши муҳим бозид.
Ин ҳуҷҷати тақдирсоз аз ҷониби коршиносони байналхалқӣ яке аз Конститутсияи беҳтарину мардумтарини давлатҳои Созмони Амният ва ҳамкорӣ дар Аврупо номбар гардид.
Албатта, дар таҳия ва омодасозии Конститутсияи даврони истиқлоли Тоҷикистон нақши Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ниҳоят зиёд аст.
Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қайд намудаанд: “Истиқлолият ва Конститутсия мафҳумҳои тавъам буда, якдигарро комил месозанд, зеро давлати соҳибихтиёр бе Конститутсия вуҷуд дошта наметавонад.
Бисту ҳафт соли амали Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон собит сохт, ки қонуни асосии зиндагии давлат ва ҷомеаи мо аз имтиҳони ҷиддии ҳаёт гузашт ва дурустии мақсаду вазифа ва арзишҳое, ки Конститутсия ба онҳо асос ёфтааст, исбот гардид.
Натиҷаи ҳамин дастовардҳои конститутсионист, ки имрӯз дар мамлакат сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ пойдор мебошад ва халқи Тоҷикистон бо ҳисси баланди ватандӯстӣ ба ободиву созандагии сарзамини соҳибистиқлоли худ машғул аст.
Мебояд аз он болид, ки миллати бузург, ки замоне зери бори гарону азият ва норасогиҳо қарор дошт, замоне, ки аз ҷиҳати иқтисодию иҷтимоӣ танқисӣ мекашид, замоне, ки мардуми ин қавмро ба тоифаҳои гуногун ҷудо мекард, нофаҳмию бародаркушиҳо медид, дар кӯи диёри ғайр азияти ғарибӣ мекашид, муваффақиятҳои бузургро имрӯз соҳиб аст.
Имрӯз сокинони кишвари мо ифтихор доранд, ки соҳиби Ватан ва давлати соҳибихтиёр мебошанд, Конститутсияи ҷавобгӯй ба орзуҳои мардумӣ доранд ва дар фазои сулҳу оромӣ, суботи комили сиёсӣ ва ваҳдати миллӣ зиндагӣ мекунанд.
Боварӣ дорам, ки бо дастгирӣ ва саъю талоши мардуми заҳматпеша ва бонангу номуси ноҳияамон иҷрои вазифаҳоеро, ки роҳбарияти мамлакат дар назди мо гузоштаанд, минбаъд низ бомуваффақият ва сарбаландона таъмин карда метавонем.
Барои ин ҳоло аз ҳар як фарди худогоҳу ватанпараст тақозо мешавад, ки ба манфиати Ватан, давлат ва халқи худ софдилонаву содиқона кору зиндагӣ карда, тамоми кӯшишу ғайрати хешро баҳри пешрафти давлати мустақили тоҷикон ва эътибори Ватани азизамон дар арсаи байналмилалӣ равона созад.
Бори дигар ҳамаи Шумо-ҳамдиёрони азизро ба ифтихори ҷашни 27-солагии Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистони соҳибистиқлол, ки сароғози давлату давлатдории навини мо ва номаи бахти миллатамон мебошад, самимона табрик намуда, бароятон дар кори ободониву шукуфоии Ватани маҳбубамон пешрафту пирӯзиҳо ва ба ҳар хонадон хушбахтӣ, осудаҳолӣ ва дастархони пурфайзу баракат орзумандам.
Биҳишт он ҷо, ки озоре набошад,
Касеро бар касе коре набошад.
Саломату сарбаланд бошед!
